Ανισότητες Περίθαλψης

Οι ανισότητες στην πρόσβαση καλών υπηρεσιών περίθαλψης και ιδιαίτερα καλής νοσοκομειακής νοσηλείας, είναι μία πραγματικότητα που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει.

Υπάρχουν σημαντικές διαφορές στην ποιότητα νοσηλείας των πολιτών διαφορετικών κρατών, όπως επίσης υπάρχουν και διαφορές, ανάμεσα στους πολίτες της ίδιας χώρας.

Στη χώρα μας είναι πασιφανές, ο,τι οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών και των νησιών έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε σωστά οργανωμένα νοσοκομεία, ή έστω πολυιατρεία. Το ίδιο συμβαίνει με τους φτωχούς ανθρώπους στα μεγάλα αστικά κέντρα, που παρά τις βελτιώσεις στα Δημόσια Νοσοκομεία τα τελευταία τριάντα χρόνια, εξακολουθούν να συναντούν συχνά, ποικίλλα προβλήματα, κυρίως στην ποιότητα της νοσηλείας τους.

Εστιάζοντας στο χώρο της Καρδιοαγγειακής ιατρικής, μία πραγματιστική προσέγγιση στα γεγονότα και στις συνθήκες νοσηλείας, θα μπορούσε να αναδείξει τις ακόλουθες πραγματικότητες:

α. Η αντιμετώπιση του οξέος εμφράγματος του Μυοκαρδίου

Είναι γνωστό, ότι εδώ ο χρόνος μετράει εξαιρετικά πολύ, καθώς κάθε λεπτό καθυστέρησης στη θεραπεία και ιδιαίτερα μετά τα πρώτα τριάντα λεπτά από την εισβολή του πόνου, μετρά καταστρεπτικά για τον ασθενή.

Σήμερα, η θεραπεία εκλογής στο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, είναι η επείγουσα αγγειοπλαστική και η διάνοιξη του φραγμένου αγγείου.

Δυστυχώς, η επείγουσα πρωτογενής αγγειοπλαστική εφαρμόζεται σήμερα με επιτυχία, μόνο σε λίγες περιοχές της χώρας. Το συμπέρασμα είναι θλιβερό: οι κάτοικοι της επαρχίας, των ορεινών περιοχών και των νησιών που εξυπηρετούνται από μικρά νομαρχιακά νοσοκομεία, είναι καταδικασμένοι να μην απολαύσουν τη σύγχρονη ιατρική, αν υποστούν ένα οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.

Το αποτέλεσμα είναι ότι αυξάνεται η θνητότητα, ή η νοσηρότητα και αναπηρία, αφού ο ασθενής εξ αιτίας του εμφράγματος έχει χάσει σημαντικό μέρους του καρδιακού μυ που νεκρώνεται.

β. Η Καρδιοχειρουργική για τους ασθενείς που χρειάζονται παρακαμπτήρια μοσχεύματα (bypass), τεχνητές καρδιακές βαλβίδες ή αντιμετώπιση αορτής ανευρυσμάτων.

Εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα, δύσκολα και απογοητευτικά. Πρακτικά, μέχρι πρόσφατα, πριν άρχισει η οικονομική κρίση, οι ασθενείς κατευθύνονταν στις ιδιωτικές κλινικές, όπου συχνότατα χρειαζόταν να πληρώσουν ένα σημαντικό ποσό από την τσέπη τους.

Αυτή η πραγματικότητα ήταν σε όλους γνωστή. Ασφαλώς στην εικοσαετία 1970-1990, τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα, γιατί ένας σημαντικός αριθμός ασθενών κατευθυνόταν στο εξωτερικό.
Σήμερα, τα Δημόσια Νοσοκομεία και κυρίως τα μεγάλα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία του κέντρου και της περιφέρειας, εξακολουθούν να παλεύουν για να «στήσουν» αξιοπρεπείς και ασφαλείς Καρδιοχειρουργικές κλινικές, που θα εξυπηρετήσουν το αυτονόητο: Τη σωστή χειρουργική αντιμετώπιση, του ασθενή που είναι ασφαλισμένος στο Δημόσιο, μέσα από μία υποχρεωτική ασφάλιση και χρειάζεται να χειρουργηθεί, στο Δημόσιο Νοσοκομείο για το οποίο πληρώνει!

Οι λόγοι που τα Δημόσια Νοσοκομεία δεν ανέπτυξαν δυναμικά τις Καρδιοχειρουργικές κλινικές τους, είναι πολλοί και καλά γνωστοί σε όλους.
Επιτρέψατέ μας, να παρουσιάσουμε ορισμένους από αυτούς:

Πρώτα, ασφαλώς χρειάζεται να αναφερθεί ότι το μισθολογικό καθεστώς των Καρδιοχειρουργών και του συνόλου προσωπικού, υπήρξε στα δημόσια νοσοκομεία θλιβερό, σε σχέση με αυτό, που αυτοί οι άνθρωποι προσέφεραν και τους κόπους που έκαναν για δεκαετίες, για να εκπαιδευτούν – συχνά με δικά τους έξοδα – και οπωσδήποτε, σε σχέση, με τα εισοδήματα που εισέπραττε ένας καλός Καρδιοχειρουργός στον ιδιωτικό τομέα.

Πέρα όμως από την προηγούμενη πραγματικότητα, σε πολλά μεγάλα δημόσια Νοσοκομεία, οι Διοικήσεις ελάχιστα έδωσαν προτεραιότητα στην ανάπτυξη δραστήριας και ποιοτικής Καρδιοχειρουργικής. Θα έλεγε κανείς, ο,τι σε πολλές περιπτώσεις οι Διοικήσεις, συνειδητά η ασυνείδητα το απέφευγαν.